Wie kent niet de teleurstelling als een ingezonden Ikje de achterpagina van NRC niet haalt. Voor al die afgewezen Ikjes – de Nikjes – is dit platform bedoeld. Een Nikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Het inzenden van je eigen, vanzelfsprekend uiterst briljante, Nikje gaat eenvoudig: via het formulier.
Als jouw Nikje is geplaatst, is het aan het publiek om te oordelen: terecht of onterecht afgewezen? Het aantal duimpjes omhoog of omlaag geeft de doorslag. Over deze uitslag wordt niet gecorrespondeerd.
Nieuwste Nikjes
Vanwege mijn leeftijd kom ik in aanmerking voor de coronaprik. Op de GGD-locatie sluit ik aan bij een lange rij ouderen met rollators, bejaarden met begeleiding en grijze koppen. Zo oud ben ik nog zeker niet, denk ik met enige voldoening.
Die avond loop ik langs de deuren in mijn wijk als collectant voor de Brandwondenstichting. Bij één huis doet de bewoner gehaast de deur open. Zodra ze ziet waar het om gaat, zegt ze dat ze nu geen tijd heeft. ‘Wie was dat?’, hoor ik nog net als ze de deur weer sluit. ‘Oh, een oude man met een collectebus.’
Ze is aangerand. Ik wist al vrijwel zeker dat het ooit zou gebeuren. Het overkomt immers bijna alle vrouwen, waarom zouden ze nu juist mijn dochter overslaan? Naast een peilloze, machteloze woede voel ik, met haar, ook een soort opluchting dat het niet nog veel erger was. Ze had nog jonger kunnen zijn. De dader had nog smerigere dingen kunnen doen. Wat intens verdrietig toch: dat dit kennelijk dingen zijn om je opgelucht over te voelen.
Weet je nog? Die man of vrouw bij ome Willem, vinger in de lucht, en het kind werd aan de hand meegenomen voor de 'hoge nood'-situatie.
Ik ben in Denemarken op bezoek bij mijn dochter, die daar tijdelijk met drie willekeurige dames verblijft voor studie. Ik slaap gezellig bij haar; je waant je weer even student. Als we 's avonds onze tanden staan te poetsen, vraagt één van de huisgenoten of zij even kan plassen. Waarop mijn dochter 'no problem' antwoordt. Hierop laat de dame in kwestie zich zakken op het toilet.
Ik staar overrompeld naar de grond en denk: waar zijn die plas-geitenbreiers als je ze echt nodig heb
Vandaag lag ik weer plat op de grond om te proberen een product van Albert Heijn te bemachtigen. Net als Freek de Jonge in zijn eindejaarsconference. Maar helaas kwam er geen behulpzame nulurenkracht langs om te zeggen 'ach mevrouw nu u nog ligt'. Ik moest weer zelf overeind krabbelen om mijn pak AH Luchtige Crackers veilig te stellen.
In het huis voor mensen met dementie declameert bewoner C. met regelmaat prachtige poëzie. Oude Nederlandse gedichten die hij nog steeds uit het hoofd kent. Vandaag gaat het over wind en wolken en molenwieken die steeds langzamer draaien. “Langzaam…langzaam.. tot... dat… ze… stille... staan.” Iemand vraagt wie de dichter is. Dat weet meneer C. niet meer. ‘Misschien is het Marsman’, opper ik. ‘Het heeft de sfeer van Denkend aan Holland.’
‘Ja!’ roept een van de medewerkers enthousiast: ‘Ja! Met André en Jannie!’